Desde a fiestra repara no vello castiñeiro, nas súas pólas abano, e sentindo a calor da cheminea e baixo a ollada de Mimí, lembra as tardes de verán ao pé da árbore, as lecturas… e o regreso.
Hoxe chovía, chovía polo Morrazo. Nada que ver con esta imaxe tirada no mes de xullo. Vina mentres percorría a tarxecta de memoria e viaxaba no tempo cara a Terra Chá. Chaira e beiramar, nese bambán viaxo agora.
Foto da rede http://htmlgiant.com/wp-content/uploads/2010/07/poetry.jpg
As novas maneiras de comunicarnos, de relacionarnos; as novas redes sociais… téñenme marabillada desde hai tempo. Son das de boli e papel, pero confeso que ultimamente ando moi enganchada á pantalla do móbil. Non hai día que non lea a publicación que decote fai unha das “amigas” do facebook. Esta consiste en publicar un poema acompañado dunha imaxe, habitualmente unha foto. Sempre son marabillosas, tanto a poesía como a foto. E deste xeito non hai día que non lea un poema, e mirade que sinxelo é. De tal xeito me enganchei, que agora repaso os libros de poesía que teño na casa, e trago versos coma o home da imaxe. Está claro que todo ten o seu lado positivo. E mirade que me enganchei. Agora estou co libro de poemas de Rosalía Fernández, Ningún amante sabe conducir. Anímovos a que saquedes o carné.
MEQUIÑOS facendo que dorme….
NEMO … Nemo mira para min… que estou a retratalo
Sempre co móbil na man, listo para quedarme cunha imaxe vosa.
Mecos, non che gustaba nadiña de nada, e por iso facías como que durmías e non ía contigo. Escapabas da galería para o cuarto e, como quen non quere a cousa, deitábaste riba da cama, mergullándote no edredón esponxoso.
(-O moi pillabán ignorábame …)
E Nemo, boíño , deixábaste retratar sen problema. Coa túa ollada inxenua e bondadosa.
Os meus compañeiros… voastes alto no 2015. Marchastes para a nube dos recordos, deses recordos que sempre me acompañarán: desde Bueu a Bonxe, desde Bonxe a Bueu… e fixádevos, canto viaxamos xuntos!!
Supoño que agora teredes ás, agora ollarédesme desde as nubes que pasan ora por Bonxe, ora por Bueu .
Felizmente repítense as estacións, repítese o verán. E chega o ansiado descanso e con el as súas rutinas: reencontros devecidos, con persoas e lugares; espazos diferentes, a praia e a horta; as nosas viaxes.
Con variacións, facemos unha paréntese e todo torna máis vivo. Na casa, o xardín énchese de flores. Temos rosas todo o verán, margaridas, hibiscos… Dámoslle vida a novas aromáticas: ourego, romeu, salvia, helicrisio -que ben cheira!- , lavanda…
Regresamos ás terras do Morrazo, onde nos agarda a praia de Tuia, onde a mente se deixa acariñar polo rumor do ir e vir das ondas e o baño se torna reparador. É o paraíso.
Chegan os reencontros entrañables. A madriña, o afillado. Tanto e tan pouco tempo.
E volvemos xuntos a Portugal; ti e máis eu, nunha escapada de obrigado cumprimento. Desta volta foi Lisboa. As súas cores, a súa luz. Subidas e baixadas. Alfama, Jerónimos, Chiado, o Carmo….Os gelados,, a pel salgada. As tardiñas no jardín dos camelios centenarios. E ao regreso, a música de Deolinda. A parada en Buçaco.
Un novo verán no que se repiten moitos “coma sempre” e se recupera algún “hai tempo”. Como nunha espiral. Como nunha espiral.
Hoxe cambio un pouco de rexistro. Estou xa cansa abondo de non poder vivir na miña terra no meu idioma. Que sería para min vivir no meu idioma? Pois, primeiro, poder desenvolver a miña vida falando e escoitando galego con normalidade: poder ir ao cine e ver as pelis en galego -calquera!-, poder ler una revista de moda en galego -non hai ninguna-, poder ser atendida en galego nas tendas -sempre!-, poder traducir un texto longo ou un arquivo con facilidade e rapidez… e non sufrir ao ver que o galego é unha moeda de cambio -como desgrazadamente nos divorcios o son os fillos e as fillas-… Unha chea de situacións que non teño na miña lingua, que xa está ben!
Vamos, poder vivir en galego en Galicia igual que os portugueses e as portuguesas viven en portugués en Portugal. Sen extrañezas. Que iso do bililingüismo non é certo…. Hai unha lingua na que se vive e outras que se falan ou dominan…
PERO NAI SÓ HAI UNHA!
Nemo, olla, di o dicionario que unha cicatriz é un “tecido” orgánico novo que repara as perdas de substancia dos órganos e tecidos, e iso faime pensar en ti e min.
Estamos de novo os dous en Bueu, neste piso no que medraches, e case van seis anos E regresamos diferentes, os dous coma cicatrices… Sempre se regresa diferente…
Os dous máis serenos e coa morriña chairega pegada á nosa pel… Traemos canda nós os arrecendos das flores novas para espallalos pola area mariñá… Que saibam aquí da nosa herba, do noso regato do Cepelo, da nosa fala…
E de novo na casa, falar do salitre de acó… Que ten o seu aquel …
Semella que están esperando por nós. Ausentes.
Por nós que nun serán calquera , logo de cortar a herba, sentamos xuntos a tomar té moruno.
Por nós, que na caloriña dun mediodía de sábado, na primavera, sentamos xuntos a ler o xornal, desfrutando tamén do vermú.
Por nós, que as habitamos en cada estación.
E logo, ao regresar, baixo o castiñeiro, volvemos darlles sentido.
Foi un dos recunchos que el preparou, acondicionou… e ti imaxinas que pensou en ti cando con agarimo traballou este espazo. Sabe que gustas de ler ao aire libre no verán, que nas vacacións les sen mirar o reloxo, que te mergullas nas historias e dan as horas. Que mirar a vida pasar no tempo detido tamén che fai sentir ben. E hoxe, co cansazo acumulado logo de días de hospital, coa tristura selada ao corazón, porque cando aparece a enfermidade sempre hai un antes e un despois… Cando vives na fronteira do onte e do mañá, cando xa quedan atrás os días en que as cousas eran diferentes…
Revisas as fotos dos recunchos da casa nos que houbo un tempo feliz e axúdanche a pensar no que che dicían “Mañá mellor, mañá mellor” para axudar a saír adiante…
E, tenramente, convénceste de que é certo: “Mañá mellor”
FEITIZO DO SOLPOR CHAIREGO
Atrapáronme as súas cores. O sol debuxando nas nubes un ave fénix de ás azul aço, planeando sobre amarelos e corais. Co azul areado coroando a viaxe.
O millo recén cortado despexou a chaira e o marrón da terra acompaña o noso camiño de outono.
A fin de semana remata e nós, coma sempre… mantendo a feliz rutina das andainas.
Filispines 